Op 5 maart op een paar uur tijd was Elma met haar nierfalen zo verslechterd, dat ik die dag over haar leven heb moeten beslissen.
zo oneerlijk zou het geweest zijn om haar nog te laten leven, dus omstreeks 17u heeft ze haar vleugeltjes gekregen en dik verdiend.
Nooit zal ik vergeten hoe ze me stalkte bij het opstaan, hoe ze op de eerste verdieping uit het raam blafte als ze het nodig vond, hoe ze al dromend uit het autoraam kon kijken en vooral hoe lief ze is geweest bij het opvoeden van Oscar.
Op 10 maart is ze gecremeerd en is ze terug mee naar huis gemogen...
in 2005 is ze op 8 maanden bij mij komen wonen uit noodzaak vanwege haar kwekers. Ze was de dochter van vasko Vandehazenberg, Europees kampioen en ze had het karakter van geen vreemde. Ze heeft me 11 mooie jaren bezorgd en ik prijs me gelukkig dat ik haar in mijn leven mocht hebben. Nooit zal ik haar vergeten...
