woensdag had ik besloten om op de allerlaatste dag van het verlopen van m'n keuringsbewijs binnen te springen bij de Oostendsche keuring... niet zo ver van mijn deur... ik hoopte over de middag als eerste mijn karretje te mogen binnenrijden, maar helaas zwanskaas... er stonden er buiten in 2 rijen elk 4 voor me.
Terwijl ik mijn muziek liet weerklinken in de wagen, zette ik het raampje wat open. Niet echt ideaal, met die wind en de enkele spetters die zich per sé op de binnenzijde van mijn wagen wilden neerplantten. Traag maar zeker werden we mooi in het rijtje vooruitgestuwd, totdat ook ik het gebouw mocht inrijden. Mijn wagen werd gekeurd door een oudere persoon dan ikzelf en daarna door een molliger iemand dan ik... om uiteindelijk bij een - volgens mij vakantiejobber - knappe, blonde knaap uit te komen... Ik vond mijn grootlichtenstand niet meteen en ik grapte dat ik dat weinig gebruik. Tis te zeggen: ik gebruik dat enkel om ff iemand erop te wijzen dat ie niet kan rijden (flitsje) maar niet om echt met grote lichten te gaan rijden. Hij gaf me gelijk, hijzelf vond dat ook niet leuk. EINDELIJK, na al die jaren dat ik al naar de keuring ging... kwam er eens wat meer uit die werkende mensjes dan een 'rijd maar door' of 'rijd maar tot aan de gele lijn'.
Toen ik uit het gebouw mocht rijden, parkeerde ik mijn wagen waar ik dat kon doen... en besloot mijn wagen meteen weer om te bouwen. Om te laten keuren, zet ik de zetels achteraan weer recht - want ze moeten die gordels testen - en zet ik er de hoofdsteunen weer op. Die liggen namelijk in hun plastiek in een kast in de garage... omdat ik ze niet gebruik. Alle andere dagen en uren van het jaar, ligt mijn achterzetel plat... zodat de hondjes tot bij mij kunnen.
Nadat ik m'n wagen min of meer in elkaar had gestoken, besloot ik toch maar eerst te gaan betalen... ik kwam daar binnen. 2 mensen aan de kassa. 1 om een leerling-chauffeur intussen ook gelukkig te maken, dat hij zijn rijkunsten op de baan mag botvieren zonder mensen die altijd zeggen wat ie moet doen... en dan mijn trut, met haar roze pulleke en haar blonde, lange haren. "Meulemeester" klonk het bot. Vriendelijk ik tot daar: "Zoveel ist" en ze duwt het blad naar me toe. Ik betaal met de kaart en dan zeg ik nog 'dank u, prettige dag verder" en in ruil krijg ik een lip van hier tot in China en een negeerstand. Haar ogen hadden duidelijk geen zin zich naar mij te richten... de klant die voor haar centen zorgt. Ik vraag me af wat er met haar aan de hand was? Haar man/vrouw had geen zin gehad? Of was haar eten aangebrand deze middag? Of moest ze inspringen voor een zieke collega? In ieder geval... de klant heeft daar niet om gevraagd he... vriendelijk zijn doet geen zeer, vies kijken daarentegen...
nu soit... ik nog naar de winkel daarna
ik had op dinsdagavond mijn wagen grotendeels gestofzuigd en kwam tot de conclusie dat mijn brandblusser al een jaar over tijd was. Kwestie dat we daar veel naar om zien...
ik heb eerst die van Hans ff geleend, om daarna door de keuring te geraken en dan om een nieuwtje te gaan, want Hans had de zijne toch graag terug gehad... alé nu
