Het plan om met mijn ouders naar Oostenrijk te rijden ontstond ergens in juni. Zoals elk jaar hadden ze weer zin om naar ‘hun ‘ Ramsau te gaan maar de reis is voor hun te ver. Zoals ook elk jaar werden dan de opties overlopen, vliegtuig, trein, toch maar andere bestemming dichterbij, hun halfweg brengen … maar dit jaar wees een klant er mij op dat niet iedereen per koppel op reis gaat en viel mijn frank dat ik hun perfect kon rijden als Dirk thuis bleef met de honden. We hebben er zowiezo te veel voor dit type reis en ze zijn ook niet allemaal vriendelijk en/of nog goed genoeg ter been.
Vandaar dus … Elbee en ik naar de bergen met mijn ouders. Leek voor alle partijen een leuke oplossing en dat is het ook geworden
Mechelen – Ramsau is dik 1000 km rijden en de medische toestand van mijn moeder laat dat in 1 dag niet toe… dus zochten we een tussenstop en die vonden we in Feuchtwangen. Een stadje op de ‘Romantische Strasse’.
Hotel ‘Wilder Mann’ is een familiebedrijf, geen grote luxe maar de mensen zijn correct en vriendelijk en de ‘Pfifferlingen’ (champignons) waren lekker. Elbee bleef tijdens de maaltijden wel in de auto, ik vind dat het makkelijkst, hij is dat gewend en ik heb mijn handen vrij (want mijn ouders komen er ook al eens tekort)
Ik trok nog op verkenning in het stadje en moest vaststellen dat mijn kodak de geest aan het geven was… de rest van de reis was ik dus aangewezen om mijn digitaal toestelletje, zeer spijtige zaak
Er was ook een wandel-/fietspad langs een riviertje dus dat viel daar als tussenstop zéér goed mee.
Aangezien we met Feuchtwangen al 600 km gereden hadden waren we vroeg in Ramsau. Aankomst in het Kielhuberhof was zoals verwacht zeer hartelijk. Bagage gelost, koffieklets … en dan ben ik nog een km of 5 gaan wandelen.
Op de achtergrond Planai, zeer bekende skipistes
Uitzicht vanuit mijn kamer, onbetaalbaar
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De eerste dag, ontbeten om 9u en toen de dagelijks weerkerende vraag, ‘wat gaan we doen’.
Mijn vader had zo zijn ‘to do’ lijstje, de hotelbazin kan het ook niet laten suggesties te doen, en ik was stiekem ook niet van plan om 6 dagen platte boswandelingen te doen, dat kan ik hier ook
Maar goed, als opwarmer een wandeling naar Weissenbach, een dorp of 2 verder waar ze een goed terraske hebben. 7 km enkel, waarvan ons vader er al 1ne pikte, ik heb hem met de auto een stukje weggevoerd.
De weg is grotendeels vlak of lichtjes bergaf.
Schladming achter ons
Zelfs bergaf is het naar mijn normen slenteren van bank naar bank. Maar da’s geen probleem. Wat ik wel een probleem vind zijn die witte sportsloefkes. Blijkt dat hij zijn bottinnes thuis gelaten heeft omdat dat ‘ne 46 is en teveel plaats inneemt’. Daarvoor moet je bijna 50 jaar naar de bergen gaan
We zijn er bijna…
En belanden dus op dat gezellig terraske (Dorfcafé). De uitbaatster herkent mijn vader, brengt water voor Elbee en de gazet omdat mijn vader dus 7 km en de autorit gaat moeten wachten op mijn terugkeer met ons moeder. Ik haast mij dus terug, langs een ander pad, wat meer door bos.
Ons hotel in de verte
En na de autorit weer naar het dorpje, mijn ijsje
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dag 2, het weer zit goed, we gaan de Silberkarklamm doen.
Schijnbaar staat iedereen nog vroeger op dan wij, de parking staat vol en we moeten al direct een paar honderd meter bergop.
Tegen dat we aan het betaalhokje zijn, is mijn vader zijn adem al op. Maar ik kan hem toch overtuigen om te proberen…
En dat gaat redelijk goed, het is er druk, Elbee moet los want hij is niet op zijn gemak op de houten brugjes maar alle mensen zijn gek op hem. We pauzeren heel veel waardoor we ook waar voor ons geld hebben
Hier zijn we aan het einde van de kloof en de trapjes en besluit mijn vader om te wachten terwijl ik nog een eind verder ga naar de Silberkarhütte. Omwille van de witte sportsloefkes dring ik niet aan.
Voilà, de goedbevolkte hut.
Ik daal snel terug af tot bij mijn vader en dan gaan we samen tot aan de auto.
Vervolgens neem ik de gps ter hand (in de kloof trouwens geen ontvangst, nu niet dat je daar veel keuze hebt
) en stippel ik mij de weg uit terug naar het terras van gisteren.
Stempels werken niet meer – da’s ook niet meer van deze tijd zeker
Boswegje dat ik de eerste avond ook al nam
Vloeken dat mijn kodak kapot is
hagedisje
Typische huizen
Ook aangekomen per auto ondertussen
En mijn Sachertorte
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dag 3. Mijn vader recupereert redelijk want hij blijft vlijtig vasthouden aan zijn lijstje. De Türlwandhütte vandaag. Per bus omhoog, ik kan dan nog een stuk stijgen naar de Südwandhütte en dan samen naar beneden.
We rijden met de auto tot in het dorp en wachten op de bus. Ik besluit mij van de domme te houden en Elbees muilkorf in de rugzak te laten. De buschauffeur vond dat niet zo leuk maar we mochten toch mee.
De Dachsteinkabelbaan vertrekt aan de Südwandhütte maar de gletscher gaan we niet doen. Zowel mijn vader als ik zijn niet vrij van enige hoogtevrees
en wil dat nu net de kabelbaan zijn met de langste overspanning zonder paal. Slecht voor onze gezamenlijke te hoge bloeddruk vinden we
Mijn vader amuseert zich dus met van op een bankje naar de kabelbaanmensen te kijken en ik ga bergop.
Naar dat hoogste puntje gaat de kabelbaan, er is daarboven vanalles gedaan voor de toeristen, uitkijkdingen etc… maar de gletscher zelf, daar gaat het niet zo goed mee, die krimpt.
Ik ga naar die hut
Zeer mooie wandeling, heel veel bloemetjes in bloei in juli
De sneeuw bereikt.
Maar normaal ligt er dus veel meer.
Van daar kom ik.
Hut bereikt
En weer naar beneden.
Ondertussen mijn vader van zijn bank geplukt en onderweg naar Brandalm.
Waar ik mezelf een flinke portie Kaiserschmarnn bestel
De rest van de wandeling verloopt rustig
We gaan wel nog regen krijgen
Niet alleen witte sportsloefkes maar warempel ook een paraplu (hij heeft precies toch een andere notie van wandelen dan ik
)
Het klaart terug een poos heel mooi op
In het dorp neemt mijn vader de auto terug, ik besluit te voet naar het hotel te gaan. Er is in Ramsau ooit één of ander kampioenschap schansspringen geweest, die staat daar nog steeds.
De Philosophenweg van Ramsau Ort naar Kulm
En verder is het wat improviseren en begint het ook weer (fel) te regenen
Onderweg staat deze te lonken, het Guttenberghaus, die staat op mijn ‘to do’ lijstje maar ze vinden dat niet verantwoord …
Zonder zoom zie je ze met moeite staan…
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dag 4. Ik heb kennelijk genoeg gezaagd over het Guttenberghaus, want aan het ontbijt kreeg ik te horen ‘ga dan eh, dan hebben we dat gehad’
Dus ik vertrok. Een lange klim van meer dan 1000 meter hoogteverschil.
Aanvankelijk gaat dat door weides…
En een brede bosweg.
Vrij snel bereikte ik Lärchbodenalm. Ik ben niet gestopt, geen tijd.
Gek genoeg blijft de weg breed en goed begaanbaar, ik snap totaal niet wat er zo moeilijk zou zijn aan deze wandeling.
Maar dan is de brede weg ineens op. Blijkt dat ze tot op dat punt rijden met jeeps voor de bevoorrading met de goederenkabelbaan. Het wordt een typisch bergpaadje vanaf hier.
Hoewel we nog steeds in de zon lopen, hangt er ondertussen een onrustwekkende grijze wolkenmassa.
Uitgebreid stoppen doen we niet, af en toe op adem komen is echter wél nodig
We komen toch wel aardig in de buurt nu, opgeven zou zonde zijn
Een gentiaan
Nog een paar honderd meter
En dan zijn we er. Herzlich Wilkommen… maar zo hartelijk was het niet…
Deze ingang is voor de overnachters, ik ga de andere ingang binnen en krijg vrijwel meteen een opmerking over Elbee. Het is duidelijk dat deze hut een heel ander publiek herbergt dan de ‘gemakkelijk bereikbare’. Het macho-gehalte ligt een stuk hoger. Ik krijg ondanks Elbee toch een cola, drink die vlug uit op het terras, terwijl het stilletjes begint te druppen. Het bereiken van het Guttenberghaus was niet echt glorierijk moment maw
De grijze wolk is niet van plan de andere kant op te trekken, ze wordt alleen maar groter.
Elbee en ik laten het niet aan ons hart komen en we zoeken ons een gezellig pauzeplekje.
Daarna dalen we weer af, ik probeer voor ons vader nog foto’s te maken van de bloeiende alpenroosjes
Maar het begint al spoedig te gieten en ik moet alles wegsteken en mezelf goed inpakken.
Onderweg krijgen we ook nog donder en bliksem waardoor ik Elbee moet aanlijnen, die was niet zo gek van de harde knallen dat dat geeft. Maar we zijn zonder noemenswaardige problemen beneden geraakt en als 2 verzopen kiekens terug opgepikt door mijn vader.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De 5de dag. Nog een parel in de omgeving, de Bodensee. Mijn moeder heeft alweer twijfels, gaat het wel gaan… Nuja, wie niet probeert geraakt nergens. Dus een morfineprik en de auto in.
De Bodensee is enkel bereikbaar langs een tolweg, maar met de ‘Sommerkarte’ is dat gratis. Laat ik de mijne natuurlijk weer in het hotel. 3 euro .. het is ’t einde van de wereld niet.
Vanaf de parking is het ongeveer een halve kilometer naar het forelrestaurant. Dat is asfalt maar wel bergop. Vanuit de rolstoel is dat naar ’t schijnt totaal niet te zien
Ik neem uiteraard wel over van mijn vader.
Het meer met waterval… recht uit de boekskes.
Elbee en ik gaan direct door naar de waterval en de Hans Wödl hütte
Hier sta je er vlak bij (maar niet alleen, het is er redelijk druk)
We gaan dus verder. Ondertussen ben ik er achter gekomen dat er in het restaurant geen gsm ontvangst is, ik kan mijn ouders totaal niet bereiken. Daardoor probeer ik zo snel mogelijk boven te geraken om ook weer terug te gaan maar dat valt niet echt mee.
De ‘weg’ is namelijk heel de tijd klauteren op stenen. Véél moeilijker dan de weg van de dag voordien.
Ik geraak toch boven
Neem wat foto’s
En start terug de afdaling. Jammer want ik had anders nog een meer hoger gegaan…
Terug beneden.
Nog wat stokspelen op de weg rond het meer.
Nog een postkaartfoto
De forellen
En dan tref ik mijn ouders smakelijk etend aan … mij gehaast voor niks maw
Gelukkig kan ik wat later ook mijn tanden zetten in een heerlijke wienerschnitsel
Bij het naar buiten gaan moet ik met Elbee aan heupgordel en rolstoel in de handen, voorbij mensen met honden. Zijn ze ambetant omdat Elbee te kort komt. Tja, ga dan niet aan een doorgang zitten, ik heb maar 2 handen hé... Er zijn toch hondenbaasjes met nog werk aan
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De laatste dag. Geen gekke toeren meer. We nemen in Schladming de bakjes naar Planai. Eventjes twijfelen we of we met de auto in de parkeergarage gaan kunnen maar skibakken op monovolumes zijn daar eerder regel dan uitzondering dus die gebouwen zijn daar naar gemaakt.
Wij mogen gratis met de ‘Sommerkarte’. Elbee kost 3 euro. Deze keer heb ik zijn muilkorf maar vast op gedaan, geen gezeur.
De rit naar boven.
Hilarisch, die muilkorf.
Het liftgebouw en de toren die je van overal herkent als Planai.
We doen een simpele rondwandeling.
Elbee heeft zelfs tijd om wat te rollebollen onderweg
De berg links kan je ook nog op, maar aangezien mijn vader al zo vaak op mij moest zitten wachten heb ik het maar zo gelaten.
Na ons toertje gaan we ons wat eten. Gelukkig was mijn boterham met spek op toen ze deze pipo’s los lieten
We druipen dan maar af
Nog een laatste blik op het Dachsteingebergte.
’s Anderendaags vertrekken we rond 11 uur naar het Zwarte Woud waar we onze terugwegtussenstop geboekt hebben.
De rit is de hele tijd in de regen, veel wegenwerken dus het schiet niet echt op. Aangekomen in Birkenfeld, ingecheckt, Elbee vlug uitgelaten en gaan eten.
Daarna doe ik nog een wandelingetje. Als ik terugkom wordt ik op het terras aangesproken ‘of ik die hond gemeld heb’ Ja natuurijk, ik zal gek zijn om die binnen te smokkelen zeker. De man in kwestie gelooft mij niet, vraagt hoe ik geboekt heb, met wie ik gemaild heb en welke kamer ik heb. De mail had ik helaas niet afgeprint want pas geboekt vanuit Oostenrijk. Maar ik herinner mij wel de naam en dan zegt hij dat het dan wel goed is. Gerust gaan slapen is er zo echter niet bij.
’s Anderendaags na het ontbijt komt de man uitleggen dat ze mensen met honden normaal in het oude gebouw zetten en totaal niet in het nieuwe want daar zijn honden verboden. Ze mogen hun hotel hebben, ipv mij tebeschuldigen had hij eerst zijn eigen info moeten checken. Dus Birkenfelder hof, geen aanrader.
De tweede rijdag verliep gelukkig heel vlot, we waren thuis om 16u45.
